غم انگیز

sad, sorrowful

Triste

در این فکرغوطه ور بودم که: یک روز بدنیا می آییم ، بزرگ می شویم، تحصیل می کنیم و تلاش می کنیم و باهم می جنگیم و بیشتر و بیشتر خودمان را  درگیر می کنیم و هرگز به این فکر نمی کنیم که می میریم و با مردن همه چی تمام می شود ....

و اینجا پایان است. پایان همه حرص و جوش زدن ها، همه تلاش ها برای بدست آوردن زندگی بهتر و قدرت بیشتر. پس چرا ما اینهمه تب و تاب رسیدن داریم ... ؟!

بزرگ مرد کوچک

امروز صبح یک پسر بچه 7 یا 8 ساله به اداره آمد یک کوله پشتی به پشتش و لباس نسبتا مناسب فصل سرما، با دو بسته جوراب مردانه در دستش ...

خانم از من جوراب بخر ...

حتی از نگاه کردن به او شرم داشتم . نمیدانستم به او چه بگویم.

گفتم : لازم ندارم.

همکارانم او را به قسمت دیگر راهنمایی کردند.

در اتاق مجاور خانم همکار که بسیار مهربان و دست و دلباز است با وجود اینکه به جوراب نیازی نداشت یک جفت جوراب از او خرید.

هنگامی که پسر بچه می رفت یکی دیگر از همکاران یک بسته بیسکوییت در دستش گذاشت. اما او اصرار کرد که صبحانه خورده ام و سیر هستم اما به اصرار ما او بیسکوئیت را گرفت.

از نجابت این بزرگ مرد کوچک در شگفت ماندم. و در دل برایش دعا کردم.

خدایا ! او را حفظ کن و زندگی بسیار عالی ای به او عطا کن.

کاری بیشتری برایش از من ساخته نبود.

اما با رفتنش دنیایی از غم روحم را فسرده کرد. و اینکه چرا کسی نیست برای کودکان این مرز و بوم کاری کند ...؟!

و اشکهایم بی اختیار جاری گشت ...

و اکنون که ظهر شده هنوز هم دپرس هستم و همکاران همچنان از این ماجرا صحبت می کنند ...

16 دی مصمم برای مهاجرت

حدود 50 کشور دنیا رو بررسی کردم و سایت های مختلف شون رو مطالعه کردم هزینه ها، تحصیل ، اقامت تمکن مالی ، سرمایه گذاری، اقامت موقت، اقامت خانواده، و موارد دیگر را به دقت بررسی کردم تا شاید مکان مناسبی را بیابم تا هم فرزندانم مشغول تحصیل شوند و هم خودم کاری انجام دهم تا هزینه های اقامتمان را جور کنم . در بعضی موارد بسیار نا امید می شدم، و گاهی بسیار امید وارم ، اما هرگز امیدم را از دست ندادم .

همچنان بر روی عقیده ام مصر و پابرجا هستم .

به امید خدا مکانی امن و راحت و با انگیزه بیشتری خواهم یافت.

ان شاءالله ...